ମୃଗୁଣୀସ୍ତୁତି

ଯେଉଁ ନାମ ଧଇଲେ ନ ଦଣ୍ତେ କାଳ‌ଯମ ।

ଶ୍ରୀହରି ନାମ‌କୁ ଏକା ଜପୁଥିବୁ ମନ ।

ଅଶେଷ ଦୁରିତମାନ ହୋଇବ ଦ‌ହ‌ନ ।

ଯୋଗୀଜନମାନଙ୍କର ପରମକାରଣ ।

ସନ୍ଥଜନମାନଙ୍କ ଦୁରିତ-ନିବାରଣ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ସର୍ବେ ଶୁଣ ରସସାର ।

ମାଘ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଯେ ପଞ୍ଚମୀ ଗୁରୁବାର ।

ଶୁକ ଏ ଦିନରେ ପରୀକ୍ଷିତଙ୍କ ଭବନେ ।

ଆଚମ୍ବିତେ ମିଳିଲେ ତାହାଙ୍କ ସନ୍ନିଧାନେ ।

ଦଣ୍ତକମଣ୍ତଳୁ ହସ୍ତେ ଡୋର କଉପୀନ ।

ରୁଦ୍ରାକ୍ଷର ଜପ-ମାଳା ଭସ୍ମ ବିଲେପନ ।

ହରିମନ୍ଦିରର ଚିତା ନାସା-ଅର୍ଦ୍ଧ‌ଯାଏ ।

ତମ୍ବାର କୁଣ୍ତଳ ବେନିକର୍ଣ୍ଣେ ଶୋଭାପାଏ ।

ତପତକାଞ୍ଚନ ଜିଣି ତନୁ ଅନୁପମ ।

କୋଟିଭାନୁ ଜିଣି ଯେ ଅନଳ ନୋହେ ସମ ।

ଦୂରୁ ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ରାଜା ଆନନ୍ଦିତ ମନ ।

ଆସନୁ ଉଠିଣ କଲେ ପାଛୋଟି ଗମନ ।

ପଦ ପଚିଶ ପଚାଶ ଯାଏ ସେହୁ ଗଲେ ।

ମୁନିଙ୍କି ନିମନ୍ତି ରାଜା ମନ୍ଦିରେ ମିଳିଲେ ।

ଧୂପ ଦୀପ ନଇବିଦ୍ୟ ବସନ ଚାମର ।

ନାନା ଯତ୍ନେ ପୂଜାକଲେ ମୁନିଙ୍କ ପୟର ।

ଦିବ୍ୟ ଆସନେ ମୁନିଙ୍କି ବସାଇଲେ ନେଇ ।

ବିନୟ ହୋଇଣ ରାଜା ବଚନ କ‌ହଇ ।

ଭୋ ମୁନିପୁଙ୍ଗବ ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବତାପହର ।

ପବିତ୍ର କର ହେ ମୁନି ମୋର କଳେବର ।

କ‌ହ ବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣର ସେ ପବିତ୍ର କଥା ।

ତବ ମୁଖୁ ଶୁଣିଲେ ଖଣ୍ଡିବ ଭବବ୍ୟଥା ।

କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଯେ ହରିଣୀର ବିପତ୍ତି ।

କାହିଁ ଥାଇ ତାହା ଯେ ଜାଣିଲେ ଶିରୀପତି ।

ସେ କଥା ବିସ୍ତାରି ମୋତେ କହିବା ଗୋସାଇଁ ।

ତବ ମୁଖୁଁ ଶୁଣିଲେ ଯେ ପ୍ରତେ ଯିବି ମୁହିଁ ।

ପରୀକ୍ଷିତ-ବଚନେ ଆନନ୍ଦ ଶୁକମୁନି ।

ବୋଇଲେ ହୋ ଧନ୍ୟ ରାଜା ଅଟୁ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ ।

ଯାହା ପଚାରିଲୁ ଭାଗବତର ଚରିତ ।

ସାବଧାନ ହେଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ନପସୁତ ।

ସୁବାହୁ ବୋଲିଣ ଯେ ଏକଇ ଘୋରବନ ।

ହରପାର୍ବତୀଙ୍କର ସେ ଅଟେ କ୍ରୀଡ଼ାସ୍ଥାନ ।

ତାରାବତୀ ହରିଣୀ ଚରଇ ତହିଁ ନିତି ।

ମହାଦେବ-ପ୍ରସାଦେ ନ ଥାଇଁ ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି ।

ଗର୍ଭବାସ ହେତୁ ତାର ଅଳସ ଗମନ ।

ସଙ୍ଗତେ ଅଛନ୍ତି ବେନି ବାଳୁତନନ୍ଦନ ।

ଦଇବ ବିପାକ କଥା କେ କରିବ ଆନ ।

ଯାହା ସେ କପାଳେ ଧାତା କରିଛି ଲିଖନ ।

ବିଧି ଅନୁସାରେ ହୁଏ କର୍ମର ଉଦିତ ।

କର୍ମ ଅନୁସାରେ ଜୀବ ହୁଏ ଆତଯାତ ।

ଶୁଭକୁ ଅଶୁଭ ଯେ ଫଳଇ ଦୁଃଖରାଶି ।

ତାହା ନ ଜାଣିଲେ ଜୀବ ନୁହଇ ବିଶ୍ୱାସୀ ।

ଫଳଦାତାର କରତା ଅଟନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ।

ମାୟାନର ଆତଯାତ କରଇ ସଂସାର ।

ଏକଦିନେ ହରିଣୀ ବନସ୍ତେ ଚରୁଥିଲା ।

ବିରୁପାକ୍ଷ ଶବର ଯେ ସେ ସ୍ଥାନେ ମିଳିଲା ।

ଦେଖିଲା ହରିଣୀ ସଙ୍ଗେ ଛନ୍ତି ପିଲା ବେନି ।

ବିଧାତା ସୁମରି ଯେ ମାଇଲା ମୂରଧ୍ୱନି ।

ତିନିଦିନ ଉପାସକୁ ମିଳିଲା ଆହାର ।

ଏହକ୍ଷଣି ମାରିଣ ମୁଁ ତୋଷିବି ଉଦର ।

ବନ୍ଧୁଭାଇ ସୋଦର କୁଟୁମ୍ବ ସଙ୍ଖୋଳିବି ।

ଉଦରୁ ସଞ୍ଚିଣ ପୁତ୍ର ନୀତିଙ୍କି ଲୋଡ଼ିବି ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ଶବର ମନରେ ହରଷ ।

ବିଧାତା ସୁମରି ଓଗାଳଇ ଦଶଦିଶ ।

ଚଉପାଶେ ଜାଲବାଡ଼ ପାତିଲା ହରଷେ ।

ପଛରେ ଦୋହରା ଅଗ୍ନି ଲଗାଇଲା ରୋଷେ ।

ନିଜେ ଧନୁ ଧରିଣ ଯେ ଦ୍ୱାର ନିରୋଧିଲା ।

ଧରି ମାର ବୋଲିଣ ଶ୍ୱାନ‌କୁ ପେଶି ଦେଲା ।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଣ ଯେ ହରିଣୀ ଚରୁଥିଲା ।

ମନୁଷ୍ୟର ରାବ ଶୁଣି ବଦନ ଟେକିଲା ।

ଆଗ ପାଖରେ ଯେ ବ୍ୟାଧ ଦୁଇପାଶେ ଜାଲ ।

ପଛକତିରେ ଅନଳ ଜଳେ ପରଖର ।

ରେ ରେକାର ଶବଦ ଶୁଭଇ ଗୁରୁଟାଣ ।

ଆଗକୁ ଚାହିଁଲା ବ୍ୟାଧ କରେ ଧନୁର୍ବାଣ ।

ଲହଲହ ଜିହ୍ୱା ଶ୍ୱାନ ଆସୁଅଛୁ ଧାଇଁ ।

ମାର ଧର ବୋଲିଣ ସେ ଡାକଇ ତୁହାଇ ।

ଏହା ଦେଖି ତରସ୍ତ ଯେ ହେଇଲା ହରିଣୀ ।

ମୂର୍ଚ୍ଛାଗତ ହୋଇଣ ସେ ପଡ଼ିଲା ଧରଣୀ ।

ସଚେତ ହୋଇଣ ପୁଣ ମନେ ବିଚାରଇ ।

କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଏଥୁଁ ପଳାଇବି ମୁହିଁ ।

ଆଗକୁ ଗଲେ ଶବର ବିନ୍ଧିବ ଯେ ଶର ।

ପଛକୁ ଗଲେଣ ପୋଡି ମତିବି ଅଗ୍ନିର ।

ଆଗ ଦିଗେ ଗଲେ ଯେ ପଡିବି ଜାଲେ ଯାଇ ।

ଏଥି ରହିଥିଲେ ଶ୍ୱାନ ଧରିବ ମୋ ଦେହୀ ।

ଆବର ମରିବେ ମୋର ଗର୍ଭର ତନୟେ ।

ମହାଘୋର ସଙ୍କଟେ ଯେ ପଡ଼ିଲା ଜୀବନ ।

ଉଦ୍ଧାରିଣ ରଖ ମୋତେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ ।

ମଧୁଦୈତ୍ୟ ନାଶି ନାମ ଶ୍ରୀମଧୁସୂଦନ ।

ଦୁଃଖୀଲୋକବାନ୍ଧବ ଦରଦ୍ର-ଲୋକ-ଧନ ।

ପଥ ନ ଦିଶଇ ମୁଁ କରିବି କିସ ବୁଦ୍ଧି ।

ଆତଙ୍ଗେ ଡାକୁଛି ମୋତେରଖ ଦୟାନିଧି ।

ରଖ ରଖ ଜଗନ୍ନାଥ ଦୁଃଖିର ସଙ୍ଗାତ ।

ତୁମ୍ଭେ ନ ରଖିଲେ ଆଜ ହୋଇଲି ଅନାଥ ।

ଏମନ୍ତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦେ ଲଗାଇଲା ଲୟ ।

ଜୟ ଜୟ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଜୟ ବିଶ୍ୱକାୟ ।

ଜୟ ଜୟ କୃପାନିଧି ଜଗତ‌ତାରଣ ।

ମହାଭାରା ନିବାରଣ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ ।

ଜୟ ଜୟ ବିପଦଭଞ୍ଜନ ଦାଶରଥି ।

ସାତକାଳରୁ ରଖିଲ ଭରତିଆ ପକ୍ଷୀ ।

ସାବତଜନନୀ ଛଳେ ଧ୍ରୁବ ଚିନ୍ତାକଲା ।

ଚଉଦଭୁବନ ଲୋକେ ଯାଇଣ ବସିଲା ।

ଜୟ ଜୟ ବିଶ୍ୱପତି ଜଗତ କରତା ।

କଂସ ମାରି ତୁମ୍ଭେ ଯେ ରଖିଲ ମାତା ପିତା ।

ରାବଣକୁ ମାରି ତୁମ୍ଭେ ଜାନକୀ ଆଣିଲ ।

ଲଙ୍କାଗଡ଼େ ରାଜା ବିଭୀଷଣକୁ ଯେ କଲ ।

ମନ୍ଦୋଦରୀ ରାଣୀଙ୍କି ଯେ କଲ ମହାସତୀ ।

ବିଭୀଷଣ ରାଜାର ସେ ହେଲା ପ୍ରିୟବତୀ ।

ଅମର କରି ରଖିଲା ତାକୁ ଯୁଗ‌ଯୁଗ ।

ଶରଣପଞ୍ଜର ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ପଦ୍ମନାଭ ।

ଗୋପୀ ଗୋପାଳ ରଖିଲ କରେ ଗିରି ଧରି ।

ବେଦ ଉଦ୍ଧାରି ରଖିଲ ଶଙ୍ଖାସୁର ମାରି ।

ଅଜାମିଳ ଡାକିଲା ଯେ ରଖ ନାରାୟଣ ।

ତେଡ଼େବଡ଼ ପାପୀକି ବୈକୁଣ୍ଠେ ଦେଲ ସ୍ଥାନ ।

ଜୟ ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରହ୍ଲାଦ ରଖିଲ ।

ନୃସିଂହ ରୂପେଣ ହିରଣ୍ୟକୁ ବିଦାରିଲ ।

ଜୟ ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ବଳିକି ଚାପିଲ ।

ପାତାଳପୁରରେ ନେଇ ଗୋପ୍ୟ କରାଇଲ ।

ଶ୍ରୀଚରଣ ଲଦିଲ ଯେ ଅହଲ୍ୟାର ଶିର ।

ପାଷାଣ-ଦେହରୁ ସ୍ତିରୀ ହୋଇଲା ବାହାର ।

ଗଜ ଡାକିଲା ତାକୁ ରଖିଲ ନାରାୟଣ ।

ଚକ୍ରପେଷି ଗ୍ରାହକୁ କରିଲ ନିବାରଣ ।

ତୁମ୍ଭ ଚରଣରେ ମୃଗୀ ଲଗାଇଛି ଲୟ ।

ଗର୍ଭର ଭାରାରେ ମୋତେ କରିବ ସଦୟ ।

ପ୍ରଭୁ ଜଗତ-ତାରଣ ନ କର ହେ ଆନ ।

ତୁମ୍ଭ ଶ୍ରୀଚରଣତଳେ ଲଗାଇଛି ଧ୍ୟାନ ।

ଜୀବନକୁ ଆଶା ଆଜ ନାହିଁ ଯେ ମୋହର ।

ଏ ବେନି ବାଳୁତ ତୁମ୍ଭେ ରଖ ଚକ୍ରଧର ।

ଅରକ୍ଷିତ-ବନ୍ଧୁ ତୁମ୍ଭେ ଦୁଃଖୀଲୋକ-ବିତ୍ତ ।

ବ୍ୟାଧର ସଙ୍କଟୁ ମୋତେ ରଖ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ସ୍ତୁତି କଲା ଯେ ହରିଣୀ ।

ବୈକୁଣ୍ଠେ ଥାଇଣ ତା ଜାଣିଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର କୋଳେ ଯେ ଦେଇଣ ସୀମସ୍ଥାନ ।

ଆନନ୍ଦେ ଯୋଗନିଦ୍ରାରେ ଥିଲେ ଭଗବାନ ।

ସରସ୍ୱତୀ ବୀଣା ଧରି ବଜାଉ ଅଛନ୍ତି ।

ଗାନ୍ଧାର ରାଗେଣ ଗାଇ ଆଳାପ କରନ୍ତି ।

କମଳା ବିମଳା ରହି ଆଲଟ ବିଞ୍ଚନ୍ତି ।

ସତ୍ୟଭାମା କାଳିନ୍ଦୀ ଆବର ଜାମ୍ବବତୀ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ସହିତେ ଯେତେ ଅଷ୍ଟପାଟ ଦେଈ ।

ଯେ ଯାହା ସେବାରେ ଚହିଁ ଚରଣେ ସେବଇ ।

ସୁବାହୁ ବନ ବୈକୁଣ୍ଠ ସହସ୍ର ଯୋଜନ ।

ଏତେଦୂରୁ ଡାକ ତା ଶୁଭଇ ଘନ ଘନ ।

ନିକଟେ ଡାକିଲାପ୍ରାୟେ ଶୁଭେ ଅନୁପମ ।

ସହସ୍ରେକ ବଜ୍ର କି ପଡ଼ିଲା ଏକ ସ୍ଥାନ ।

ଥର ହର ହୋଇଣ ଯେ ବୈକୁଣ୍ଠ କମ୍ପିଲା ।

ଅତି ଆରତରେ ଯହୁଁ ମୃଗୁଣୀ ଡାକିଲା ।

ମୃଗୁଣୀର ଆରତ ଯେ ଫେଡ଼ିବେ ଗୋସାଇଁ ।

ଭକତବତ୍ସଳ ଯେ କମଳାଦେବୀ-ସାଇଁ ।

ବାସବକୁ ରାଇ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଦାଶରଥି ।

ଘୋରବନେ ହରିଣୀକି ପଡ଼ିଛି ବିପତ୍ତି ।

ଘୋର ଜଳ ବରଷ ଅନଳ ଲିଭିଯାଉ ।

ବଜ୍ର ମାର ଶ୍ୱାନକୁ ବ୍ୟାଧକୁ ସର୍ପଖାଉ ।

ବାତାଘାତେ ଜାଲବାଡ଼ ହେଉ ନାରଖାର ।

ବାସବରାୟେ ହୋ ତୁମ୍ଭେ ବେଗ ହୋଇ ଚଳ ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ବହନ ଚଳିଗଲେ ।

ଚାରିମେଘକୁ ତକ୍ଷଣେ ଆଜ୍ଞା ସେହୁ ଦେଲେ ।

ପବନକୁ ବୋଇଲେ ତୁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଥିବୁ ।

ଜଳବୃଷ୍ଟି ସହିତରେ ବତାସ ବହିବୁ ।

ଶ୍ୱାନକୁ ବଜ୍ର ଯେ ଆମ୍ଭେ ମାରିବୁଁ ମରିବ ।

କିଞ୍ଚିତେ ଶବରକୁ ଯେ ଉରଗ ଗିଳିବ ।

ଏମନ୍ତ ଯେ ହରିଣୀର କଷ୍ଟ ହେବ ପାର ।

ସ୍ଵାମୀର କାର୍ଯ୍ୟ ଘେନିଣ ଚଳ ତ‌ତପର ।

ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ ତହୁଁ ଚାରିମେଘ ଗଲେ ।

ସୁବାହୁ ବନରେ ଯାଇଁ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଘଡ଼ଘଡ଼ି ମାରେ ଯେ ବଜୁଳୀ ଘନଘନ ।

ତାହା ଦେଖି ମୟୁର ମଣ୍ତୁକ କରେ ସ୍ୱନ ।

ଦଶଦିଶ ଅନ୍ଧାରରେ କିଛିତ ନ ଦିଶି ।

ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରଳୟ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା କି ଆସି ।

ଅଣଞ୍ଚାଶ ମୂର୍ତ୍ତି ଧରି ବହିଲା ପବନ ।

ଲିଭିଲା ଅନଳ ଯେ ଛିଡ଼ିଲା ଜାଲମାନ ।

ଶ୍ୱାନ‌କୁ ବଜ୍ର ଶବରେ ଉରଗ ଗିଳିଲା ।

ଏମନ୍ତ ଯେ ହରିଣୀର କଷ୍ଟ ଦୂର ହେଲା ।

ଏହା ଦେଖି ହରିଣୀ ହରଷଚିତ୍ତ ହୋଇ ।

ସାଧୁ ସାଧୁ ବିଧାତା ଯେ ବୋଲିଣ ବୋଲଇ ।

ନାରାୟଣ ସୁମରି ଚାଲଇ ଧୀର ଧୀର ।

ନବରଙ୍ଗେ ଚାଲୁଛନ୍ତି ବାଳୁତକୁମର ।

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଯାଇଁ ଆପଣା ମନ୍ଦିର ।

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତରାଜା ଉତ୍ତରାକୁମର ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଅଟେ ହରିଣୀ ବିପତ୍ତି ।

ଶୁଣିଲେ ଖଣ୍ଡନ ହେବ ଅଶେଷ-ଦୁର୍ଗତି ।

ଦୁଃସହ ବିପ‌ତ୍ତି ତାର ନ ଲାଗଇ ଦେହେଁ ।

ଅପୁତ୍ରିକ ଶୁଣିଲେ ଯେ ପୁତ୍ର ଜାତହୁଏ ।

ଦରିଦ୍ରରେ ଧନ ଯେ ଅମୋକ୍ଷେ ମୋକ୍ଷଦାତା ।

ଚିନ୍ତାର୍ଥିମାନେ ପଢ଼ିଲେ ଯିବ ମନୁ ଚିନ୍ତା ।

ସନ୍ଧ୍ୟାକାଳେ ପ୍ରାତଃକାଳେ ସ୍ମରନ୍ତି ଯେ ଜନ ।

ମହାଘୋର ସଙ୍କଟୁ ରଖନ୍ତି ଭଗବାନ ।

ମୃଗୁଣୀର ସ୍ତୁତି ଏ ଅମୃତମୟ ରସ ।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କରି ଶୁଣିଲେ ବୈକୁଣ୍ଠରେ ବାସ ।

ବଳରାମ ଦାସ ଗୀତା-ଅନ୍ତରେ ଲିହିଲେ ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ମୃଗୁଣୀ ଯେ ବୋଲିଣ ବୋଇଲେ ।

ଜୟ ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ କମଳବିଳାସ ।

ଶ୍ରୀପାଦପଦ୍ମେ ଶରଣ ବଳରାମ ଦାସ ।